Future Vision door Jeroen, Floris, Juan en Karlijn.

Een korte schets hoe een onderwijsprogramma er over tien jaar mogelijk uitziet

Alle voorwerpen, openbare locaties, tamme dieren, kortom alle objecten die ons van informatie kunnen voorzien moeten in de toekomst in het bezit worden gesteld van een kleine goedkope chip met een tag (detag geeft aanvullende informatie over de bestand/object waaraan het is gekoppeld). De tag geeft een nummer dat de PDA (Personal Digital Assistent) kan combineren met een grote hoeveelheid informatie, opgeslagen in een online database. De chips kosten nog maar een paar cent en maken het doelgericht zoeken naar informatie een stuk makkelijker.

Het idee hierachter is dat leerlingen meer praktijkgericht kunnen leren. Studenten krijgen een speciale tool voor het onderwijs, een PDA die op allerlei objecten gericht kan worden waarna er informatie verschijnt over het betreffende object. Denk bijvoorbeeld aan een student kunstgeschiedenis die een wandeling maakt in een nog onbekende stad. De PDA koppelt het nummer dat de tag afgeeft aan informatie uit de online database zodra de student een historisch gebouw passeert. Deze praktische manier van kennisverwerving kan ook plaatsvinden in de supermarkt, het park of de bioscoop. Er is sprake van een nieuwe, interactieve manier van leren over datgene wat je ziet. Over elk onderwerp is informatie beschikbaar van drie verschillende niveaus; simpele voor lager onderwijs, normaal voor middelbaar en diepgaander voor academische doeleinden. De informatie komt uit de WikiEDU (Wikipedia-achtige databank) waar aan iedereen met een bepaalde status zijn of haar kennis aan kan toevoegen. De informatie geschikt voor de eerste groep (jongste categorie) wordt via spraaksoftware ‘verteld’ aan de leerling omdat het wel of niet kunnen lezen geen barrière mag zijn voor kennisvergaring.

Stel je een biologie les voor met een lagere school klas. In een lokaal stadsbos, een soort uitgebreid park zonder hekjes en bankjes, inclusief ongevaarlijke dieren, neemt de leraar ze mee op een wandeltocht. Onderweg kunnen ze alle dieren scannen en informatie over ze krijgen. Wat ze eten, waar ze in het wild leven, enzovoorts. Ook groepen bomen kunnen voorzien worden van een chip, groepen planten, enzovoorts. Een les wordt zo een stuk aantrekkelijk en levendiger.

Beknopte tijdsschets:

Voor 1997: Alle kennis is opgeslagen in encyclopedieën in boekvorm. Deze encyclopedieën waren niet in elk huishouden aanwezig. Voor toegang tot deze boeken moest je dus naar school of de bibliotheek

1997: Het internet is in opmars. Steeds meer huishoudens krijgen toegang
tot het World Wide Web. Hierdoor is het voor deze gezinnen mogelijk om
informatie over allerlei

betrouwbaarheid; hoe weet je of iets
waar is?

2004: Met de introductie van Wikipedia wordt informatie verzameld tot de
omgeving van een website. Op deze website is (net als in een
encyclopedie in boekvorm) alles op te zoeken; van natuur tot sociologie,
van scheikunde tot geschiedenis. Doormiddel van het zogenaamde 'wiki'
systeem is de site opgebouwd met artikelen van pro-summers.

2010: Door de achterstand van de Nederlandse scholieren ten opzichte van
China (koploper in 2010 wat betreft educatie) is het Ministerie van
Onderwijs een samenwerkingsverband aangegaan met Wikipedia. Doordat de
regering in 2008 heeft besloten elk product dat in Nederland wordt
verkocht te voorzien van een RFID tag is er ook op het vlak van educatie
een deur opgegaan.

Op elke tag bevindt zich naast de verplichte
productdata en usersdata ook 3 verschillende soorten informatie over
het product op educatie niveau. Het eerste niveau is geschikt voor de
basisschool; kinderen van 8-12 jaar. Het tweede niveau is op middelbaar
niveau (14-17 jaar, HAVO+), ten slotte is het derde punt op academisch
niveau.

De RFID tags kunnen worden afgelezen met

een PDA of met de nieuwe
generatie telefoons. Wanneer een leerling voorbij een product loopt waar
zijn interesse naar uit gaat of bijvoorbeeld in de trein zit; kan hij of
zij inloggen op het product en een van de drie niveaus kiezen.

De overheid zorgt voor een controle op de schrijvers van de wikiEDU databases; dat de informatie neutraal, up-to-date en vrij van politieke voorkeuren is. Vooral in het academische onderwijs worden veel docenten gevraagd om over hun vakgebied informatie toe te voegen, ook op kinderlijk niveau. De databases groeien hierdoor bijzonder snel en blijven in de ogen van het publiek betrouwbaar.

Discussiepunt:

Een eventueel struikelblok voor dit onderwerp zou het vraagstuk kunnen zijn waarom alles getagd moeten worden met RFID-chip wanneer je met een GSM of PDA ook gewoon naar Wikipedia kan gaan en met een paar drukken op de knop misschien hetzelfde resultaat kan bereiken?